Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego
Peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego z Sanktuarium Bożego Miłosierdzia wraz z relikwiami św. Siostry Faustyny oraz bł. Jana Pawła II odbędzie się w naszej parafii w niedzielę, 2 czerwca – rozpoczęcie o godzinie 18:00. Szczegółowe informacje zostaną podane w ogłoszeniach i na stronie internetowej w późniejszym czasie.
Poniżej cytujemy medytację ks. Andrzeja Witko na temat obrazu. Więcej informacji i pomocy w duchowym przygotowaniu do spotkania z Jezusem Miłosiernym można znaleźć na stronie peregrynacja.diecezja.pl.
1. Obraz wezwaniem do ufności w Boże miłosierdzie
Obraz Bożego miłosierdzia stanowi wizualne streszczenie i przedstawienie całego nabożeństwa do miłosierdzia Bożego. Podpis malowidła Jezu, ufam Tobie odkrywa źródło pociechy i ukojenia, nadziei i pokoju dla wszystkich cierpiących i udręczonych. Ufność, będąc odpowiedzią człowieka na miłosierdzie Boże, otwiera serca ludzi na przyjęcie darów tegoż miłosierdzia i powoduje Jego działanie w nas. To ona gwarantuje ufającemu nie tylko wieczne zbawienie, ale i inne łaski, zarówno zbawienne, jak i doczesne. Ufność sama w sobie już stanowi nabożeństwo. Bez ufności nie można w żaden sposób korzystać z jego owoców, z tego wynika, iż żaden akt zewnętrzny nabożeństwa nie da obiecanych przez Jezusa łask, jeśli nie będzie wyrazem ufności i nie będzie z nią wykonywany. Stąd uczczenie obrazu Bożego miłosierdzia, choćby najbardziej spektakularne, jeśli nie będzie zewnętrznym wyrazem ufności, w żaden sposób nie zapewni łask, jakie Jezus przywiązał do czci tegoż obrazu.
2. Obraz wezwaniem do postawy miłosierdzia wobec bliźnich
W objawieniu z października 1936 roku Jezus określił obraz jako znak przypominający ludziom żądanie czynienia miłosierdzia. Oddawanie czci Bożemu miłosierdziu w jego obrazie bez równoczesnego spełniania dzieł miłosierdzia miałoby więcej wspólnego z kultem bałwochwalczym niż z prawdziwym chrześcijaństwem. Jezus czterokrotnie w objawieniach dołączył kategoryczne żądanie praktykowania miłosierdzia. Podał On trzy sposoby czynienia miłosierdzia względem bliźnich: pierwszy to czyn, drugi to słowo, a trzeci to modlitwa. Stawiając wymaganie praktykowania miłosierdzia wobec bliźnich, chciał uczynić z nabożeństwa rodzaj życia chrześcijańskiego i oddalić od niego niebezpieczeństwo przemiany w powierzchowną dewocję.
3. Obraz „naczyniem” łaski
Obraz spełnia w nabożeństwie fundamentalną rolę. Została ona określona w objawieniu z pierwszej połowy 1934 roku, w którym Jezus nazwał wizerunek „naczyniem”, jakim ludzie mogą czerpać łaski ze źródeł miłosierdzia. Obraz jest równocześnie, jak to zostało wyrażone w objawieniu z grudnia 1935 roku, „narzędziem”, którym sam Jezus udziela łask.
Do czci obrazu Zbawiciel przywiązał kilka obietnic. Ogólna obietnica, zawarta w objawieniu z 1934 roku brzmi: „Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski, do źródła miłosierdzia”. Tym samym Jezus nie ograniczył zasięgu łask, ani co do wielości, ani co do zakresu. Stąd gotów jest On poprzez obraz udzielać łask zarówno zbawiennych, jak i doczesnych. Wymaga jednak, aby spełniać podstawowe i fundamentalne założenia nabożeństwa, to jest prosić z bezgraniczną ufnością oraz spełniać dzieła miłosierdzia. Poza obietnicą ogólną zostały również określone trzy obietnice szczegółowe, które należy jednak interpretować w kontekście tej pierwszej. Ich eksplikacja została dokonana już w inauguracyjnym objawieniu w Płocku w 1931 roku. Pierwsza spośród nich dotyczy wiecznego zbawienia, druga postępów na drodze do świętości, a trzecia związana jest z łaską dobrej śmierci.
4. Kontekst biblijny obrazu Bożego miłosierdzia
Teologiczną analizę treści wizerunku Bożego miłosierdzia przeprowadził bł. ks. Michał Sopoćko, który wyjaśnił znaczenie malowidła w oparciu o teksty Pisma Świętego oraz liturgię. Wskazał on na nierozdzielny związek wizerunku z obchodzonym obecnie świętem Bożego Miłosierdzia w II niedzielę wielkanocną, zwaną niedzielą przewodnią lub białą. W tym dniu, niezmiennie już od czasów Soboru Trydenckiego, jest czytany fragment z Ewangelii św. Jana, mówiący o przybyciu zmartwychwstałego Jezusa w dniu Jego zwycięstwa nad śmiercią do Wieczernika. Chrystus, pozdrawiając Apostołów, pokazał im ręce i bok, po czym wypowiedział słowa, które łączymy z ustanowieniem sakramentu pokuty.
Na to ewangeliczne wydarzenie nakłada się w obrazie miłosierdzia Bożego drugie, zaczerpnięte również z Ewangelii św. Jana – otwarcie włócznią boku Jezusa. Z boku Zbawiciela wypłynęły wówczas krew z serca oraz woda z osierdzia, co było potwierdzeniem śmierci Jezusa. Według tego tekstu krew i woda, które wypłynęły z Serca Zbawiciela, mają znaczenie symboliczne – oznaczają rzekę ożywczą, źródło życia, przepowiedziane uprzednio przez Chrystusa dla wszystkich, którzy uwierzą w Niego.
5. Promienie Bożego miłosierdzia
W objawieniu z 20 czerwca 1935 roku Zbawiciel nadał promieniom z obrazu Bożego Miłosierdzia nazwę „promieni miłosierdzia”. Wyjaśniając ich znaczenie w innym objawieniu, powiedział, że oznaczają one Krew i Wodę, które wypłynęły z Jego Serca, po otwarciu boku na krzyżu.
Św. Tomasz w Sumie teologicznej dokonał interpretacji Krwi i Wody, symbolizowanych przez promienie, odnosząc je do sakramentów chrztu i Eucharystii: „Sakramenty Kościoła biorą moc z męki Chrystusa i jej to moc łączy się z nami [i działa w nas], gdy przyjmujemy sakramenty. Na znak tego z boku Chrystusa wiszącego na krzyżu wypłynęły woda i krew, z których jedno oznacza chrzest, a drugie Eucharystię: dwa najważniejsze sakramenty”.
Woda i Krew nie oznaczają tylko chrztu św. i Eucharystii, ale swe symboliczne znaczenie rozciągają także na pozostałe sakramenty Kościoła. Blady promień – oznacza nie tylko chrzest, ale także pokutę, czyli w sumie tzw. sakramenty umarłych, natomiast promień czerwony – nie tylko Eucharystię, lecz również bierzmowanie, namaszczenie chorych, kapłaństwo i małżeństwo, czyli tzw. sakramenty żywych.