Sakrament chrztu świętego

Chrzest święty to pierwszy sakrament wtajemniczenia chrześcijańskiego. Jest on obrzędem przyłączenia katechumena (dziecka) do Mistycznego Ciała Chrystusa – Kościoła. Ustanowiony przez samego Chrystusa, praktykowany był od samego początku we wszystkich gminach chrześcijańskich.

1. Chrzty w naszej parafii odbywają się zasadniczo w I i III niedzielę miesiąca oraz w drugi dzień Świąt Narodzenia Pańskiego i Wielkanocy podczas Mszy świętej o godzinie 13.00.
2. Do chrztu św. należy mieć: świecę i tzw. białą szatę. Przy zapisie dziecka do chrztu św. należy przedłożyć:
   1. odpis aktu urodzenia dziecka z USC;
   2. dowody osobiste rodziców;
   3. świadectwo ślubu kościelnego, a przy braku ślubu kościelnego odpis kontraktu cywilnego.
3. Rodzicami chrzestnymi mogą być:
   1. wierzący i praktykujący katolicy po spowiedzi i komunii świętej,
   2. bierzmowani,
   3. małżonkowie po ślubie kościelnym,
   4. uczniowie szkół średnich aktualnie uczestniczący w katechizacji.
4. Chrzestni, nie będący naszymi parafianami, zobowiązani są do przedstawienia zaświadczenia ze swojej parafii o możliwości pełnienia tej posługi.
5. W piątek przed niedzielą chrztu św. odbywa się spotkanie rodziców i rodziców chrzestnych. Spotkanie ma miejsce w salce przy kancelarii o godzinie 18.30.

Dokumenty Kościoła: Wtajemniczenie chrześcijańskie, Chrzest dzieci

Kodeks Prawa Kanonicznego na temat Sakramentu chrztu św.

Kto może być chrzestnym?

Zdarza mi się słyszeć wyrzut: ksiądz nie zgodził się, abym został chrzestnym. Czasem rodzice dziecka dziwią się albo wręcz denerwują, że nie zaakceptowano któregoś z ich kandydatów na rodziców chrzestnych. Spokojnie na to patrząc, wydaje się, że najczęściej źródłem problemu jest… brak wiedzy.

Przede wszystkim przypomnijmy obowiązujące przepisy. W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy, że chrzest jest „sakramentem wiary” (1236), co oznacza, że chrzcimy tylko ze względu na wiarę. W przypadku osoby dorosłej ma to być wiara zainteresowanego, w przypadku dziecka wolno ochrzcić ze względu na wiarę rodziców, a gdy ich nie ma, to ze względu na wiarę opiekunów prawnych. Dlaczego? Kościół wyjaśnia to w punkcie 1255: „Aby mogła rozwijać się łaska chrztu, potrzebna jest pomoc rodziców. Na tym polega także rola rodziców chrzestnych, którzy powinni być głęboko wierzący, a także zdolni i gotowi służyć pomocą nowo ochrzczonemu, zarówno dziecku, jak dorosłemu, na drodze życia chrześcijańskiego”. I dalej: „Cała wspólnota eklezjalna ponosi częściowo odpowiedzialność za rozwój i zachowywanie łaski otrzymanej na chrzcie”.

W praktyce nie zaleca się chrztu, jeśli nie ma wielkich szans na podtrzymywanie łaski wiary w środowisku, w którym dziecko będzie wychowywane. Oczywiście najlepiej jest, gdy rozeznający to proboszcz zna rodzinę, ale w przypadku wielotysięcznych parafii, zwłaszcza w dużych miastach, nie zawsze jest to możliwe. Zwykle ocenia się więc po tym, co da się zobaczyć – przede wszystkim czy rodzina przychodzi na niedzielną Mszę świętą – i zerka się do notatek zrobionych podczas wizyty duszpasterskiej zwanej kolędą. Ważnym kryterium jest sakramentalny charakter małżeństwa rodziców. Zakłada się, że rodzice, którzy nie zdecydowali się na zawarcie sakramentu małżeństwa, odrzucają swoje życie sakramentalne i nie mają wielkich szans na podtrzymywanie takowego u dziecka. Oczywiście każdą sprawę rozpatruje się indywidualnie.

Na temat chrzestnych jednoznacznie wypowiada się Kodeks Prawa Kanonicznego. W kanonie 874 czytamy, że chrzestnym może być osoba, która: „ukończyła szesnaście lat, chyba że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku” oraz „jest katolikiem, bierzmowanym i przyjęła już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić”.

Krótko mówiąc: chrzestny ma być wzorem wiary, ma być punktem odniesienia, osobą, której dziecko, a potem dorastający młody człowiek może zadać pytanie dotyczące wiary i moralności, mając pewność, że otrzyma odpowiedź rzeczową i popartą życiem codziennym chrzestnego.

Z tego wynikają bardzo konkretne wnioski: nie może być chrzestnym osoba, która nie przestrzega przykazań Bożych czy kościelnych, nie przystępuje do spowiedzi i Komunii świętej. Nie może również zostać chrzestnym osoba żyjąca w związku niesakramentalnym, osoba głosząca poglądy sprzeczne z nauką Kościoła, ktoś opowiadający się w codziennym życiu za nieprzestrzeganiem moralności określonej przez naukę Jezusa Chrystusa.

Proboszcz, który nie pilnowałby tych zasad, złamałby prawo. On po prostu musi odmówić…

Przedruk z: „Różaniec”, ks. Zbigniew Kapłański