Drodzy Bracia i Siostry!
1. Na początku Wielkiego Postu Chrystus wzywa nas, byśmy szli drogą, którą On wskazał nam swoim życiem, śmiercią i zmartwychwstaniem. Co roku Odkupiciel Człowieka zachęca nas, abyśmy zarówno w życiu osobistym, jak i wspólnotowym podejmowali na nowo trud chrześcijańskiego powołania i przynosili owoce nawrócenia. Wezwaniem do takiej postawy był obrzęd posypywania głów popiołem w Środę Popielcową, podczas którego kapłan wypowiadał słowa Chrystusa z dzisiejszej Ewangelii: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15). Wielki Post przypomina o 40-dniowym poście, jaki Pan Jezus podjął na pustyni przed rozpoczęciem swojej publicznej działalności. W Ewangelii św. Mateusza czytamy: „Wtedy Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła. A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód” (Mt 4, 1-2). Ojciec św. Benedykt XVI, odwołując się do tych słów, tegoroczne Orędzie na Wielki Post poświecił rozważaniu wartości i sensu postu w życiu Kościoła i każdego wierzącego człowieka. Przyjrzyjmy się najpierw zasadniczym treściom papieskiego nauczania.
2. Odwołując się do Pisma Świętego i całej chrześcijańskiej tradycji, Papież Benedykt XVI przypomina, że post pomaga człowiekowi w unikaniu grzechu i wszystkiego, co do niego prowadzi. Wspiera go również w odnawianiu przyjaźni z Bogiem, zrywanej przez grzech i jego konsekwencje. W Nowym Testamencie Jezus ukazuje istotę postu. Piętnuje zachowanie faryzeuszy, którzy skrupulatnie przestrzegali prawa, choć ich serca były daleko od Boga. Naucza, że prawdziwy post polega na wypełnieniu woli Ojca. On sam daje tego przykład, odpowiadając szatanowi, po 40 dniach spędzonych na pustyni, że „nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4, 4).
Ojciec Święty Benedykt XVI w wielkopostnym Orędziu podkreśla, że w obecnych czasach zmniejszyło się znaczenie duchowe postu, a stał się on – w kulturze zdominowanej przez poszukiwanie dobrobytu materialnego – raczej środkiem wspomagającym pielęgnację własnego ciała. Oczywiście, można podejmować post ze względów zdrowotnych czy estetycznych, jednak dla ludzi wierzących jest on środkiem duchowego umocnienia do pełnienia woli Bożej. Post zadaje śmierć egoizmowi, otwiera serce wierzącego na miłość Boga, a także na potrzeby drugiego człowieka. W swoim Orędziu Benedykt XVI akcentuje właśnie ten wymiar postu, prowadzący do międzyludzkiej solidarności. Przypomina słowa św. Jan Apostoła: „Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga?” (1J 3, 17). Post pomaga naśladować styl dobrego Samarytanina, który pochyla się nad cierpiącym bratem i śpieszy mu z pomocą (por. Encyklika. Deus caritas est, 15). Dobrowolna rezygnacja z przyjemności świadczy dobitnie, że bliźni przeżywający trudności nie jest nam obcy. Papież Benedykt XVI zwraca się ze słowami zachęty do każdej parafii, wspólnoty i do każdego wierzącego człowieka, by pobudzić do zachowania wobec braci postawy nacechowanej otwartością i wrażliwością. Pragnie, aby Wielki Post stał się czasem praktykowania prawdziwego postu, przez wsłuchiwanie się w Słowo Boże i pełnienie uczynków chrześcijańskiego miłosierdzia.
3. Drodzy bracia i siostry! Czynienie dobra w imię miłości Boga i bliźniego stanowi o jakości i autentyczności chrześcijańskiego życia. Do kierowania się wyobraźnią miłosierdzia wezwał nas Sługa Boży Jan Paweł II. Taka postawa jest także realizacją tematu obecnego roku duszpasterskiego, który brzmi: Otoczmy troską życie. Dlatego proszę was, abyście serdeczną troską otoczyli osoby starsze, chore, rodziny potrzebujące, dzieci z rodzin ubogich i wielodzietnych. Zachęcam parafialne zespoły charytatywne i wszystkich ludzi dobrej woli do niesienia pomocy ludziom potrzebującym oraz do rozwijania idei wolontariatu wśród młodzieży i dorosłych. W Wielkim Poście w naszych parafiach tradycyjnie już rozprowadzane będą baranki wielkanocne, a zebrane ofiary zostaną przeznaczone na pomoc potrzebującym. Niech wyobraźni miłosierdzia nie zabraknie mieszkańcom Krakowa i całej Archidiecezji. Niech orędzie o Bożym Miłosierdziu zawsze znajduje odbicie w dziełach miłosierdzia ludzi (Homilia, Błonia 18.08.2002 r.).
4. W Kościele krakowskim przygotowujemy się do przeżywania 30. rocznicy pierwszej pielgrzymki Sługi Bożego Jana Pawła II do Ojczyzny, w tym do Archidiecezji krakowskiej. W najbliższych miesiącach chcemy powrócić do niezapomnianych spotkań Ojca Świętego z wiernymi w Wadowicach, Kalwarii Zebrzydowskiej, Oświęcimiu- Brzezince, Nowym Targu, a zwłaszcza w Krakowie. W tych miejscach ziemi krakowskiej, które przed trzydziestoma laty odwiedził Papież, będą organizowane spotkania modlitewne, na które serdecznie zapraszam.
Gorąco zachęcam również do lektury papieskich przemówień wygłoszonych w Krakowie i w wielu innych miejscach Polski. Ich rozważanie ubogaci przeżywanie Wielkiego Postu i przyczyni się zarówno do odkrycia bogactwa i głębi papieskiego nauczania, jak i do ożywienia chrześcijańskiej gorliwości. Jan Paweł II w swoich wystąpieniach podczas pierwszej pielgrzymki wskazywał nam drogę życia, umacniał w nas nadzieję, wypraszał dla swoich rodaków i Ojczyzny dary Ducha Świętego. Na Placu Zwycięstwa w Warszawie wypowiedział niezapomniane słowa modlitwy: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi!” (Homilia, 2.06.1979, n. 4). Wołanie o moc i dary Ducha Świętego powtarzał wielokrotnie. Na Krakowskich Błoniach miało miejsce historyczne wydarzenie, które Papież nazwał „bierzmowaniem dziejów”. Powiedział wtedy: „Pozwólcie przeto, że tak jak zawsze przy bierzmowaniu biskup, i ja dzisiaj dokonam owego apostolskiego włożenia rąk na wszystkich tu zgromadzonych, na wszystkich moich rodaków. W tym włożeniu rąk wyraża się przejęcie i przekazanie Ducha Świętego, którego apostołowie otrzymali od samego Chrystusa […]. Tego Ducha pragnę wam dzisiaj przekazać, tak jak przekazywał Go swoim współczesnym biskup rodem ze Szczepanowa. Pragnę wam dziś przekazać tego Ducha, ogarniając sercem z najgłębszą pokorą to wielkie «bierzmowanie dziejów», które przeżywacie” (Homilia, 10.06.1979, n. 4). Owocem papieskiej modlitwy stała się niezwykła solidarność Polaków i podjęcie heroicznej walki o dobro wspólne i przemienienie oblicza Ojczyzny. Ta jedność była owocem działania Ducha Świętego, który swoimi darami ubogaca życie człowieka.
5. Od tamtych wydarzeń upłynęło trzydzieści lat. Nie wszystkie skarby wtedy nam ofiarowane umieliśmy pielęgnować i pomnożyć. Wielu zagubiło ducha solidarności i współpracy. Widać, jak często partykularne interesy dominują nad dobrem wspólnym, a odrzucenie przykazań Bożych stało się dla niektórych modelem nowoczesności. Potrzeba więc wielkopostnej refleksji i nawrócenia. Potrzeba też wielkiej modlitwy o przemianę ludzkich serc, której nikt inny poza Duchem Świętym nie może dokonać; modlitwy o solidarność międzyludzką, która nie jest tylko owocem ludzkich wysiłków, lecz przychodzi z nieba jako dar; modlitwy o ratunek dla życia, które jest zagrożone z tak wielu stron. Jedynie dobrzy ludzie, napełnieni Duchem Świętym i zjednoczeni z Chrystusem mogą skutecznie przeciwstawić się wielkiej fali zła, która niszczy człowieka, rozbija rodziny i dzieli społeczeństwo.
6. Drodzy Bracia i Siostry! Z wielką wiarą i nadzieją rozpoczynajmy kolejny Wielki Post. Proszę, aby nie zabrakło dobrej woli do udziału w wielkopostnych rekolekcjach, przystąpienia do spowiedzi i Komunii świętej wielkanocnej. Nie zapominajmy też o nabożeństwie Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali. Złączmy się w rodzinach, parafiach i grupach religijnych w czynieniu dobra. Trwajmy na modlitwie. Niech czas wielkopostnej pokuty i wielkanocnej radości przygotuje Kościół krakowski na przeżycie dnia Zesłania Ducha Świętego. Ten dzień winien być wielkim dziękczynieniem za dar pierwszej pielgrzymki Ojca Świętego do naszej Ojczyzny, za dar „bierzmowania dziejów” i wszelkie otrzymane łaski.
Przewodniczką na drogach wielkopostnego trudu i umocnieniem w realizacji podjętych postanowień niech będzie Maryja, która współcierpiała z Chrystusem i doskonale złączyła się z ofiarą swojego Syna.
Na czas Wielkiego Postu wszystkim z serca błogosławię
w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego
Stanisław kard. Dziwisz
Metropolita Arcybiskup Krakowski
List został odczytany na Mszach świętych w niedzielę, 1.03.2009.
Źródło: diecezja.pl